Mieren tellen

Zo ver als ik kan zoom ik in op het minuscuul leven dat zich tentoonspreidt in de border van mijn achtertuin. Een tor of iets dergelijks zwoegt zeldzaam zwaarmoedig over de bakstenen muur. Helikopterbeestjes landen gestaag op een kiezelstenen platform. Een kolonie mieren viert zo te zien een nationale ceremonie.

Ik heb een boek over mieren. Nee ik lieg, ik heb geen boek over mieren. Ik heb wel een boek over wiskunde. Een hoofdstuk ervan gaat over mieren. Daarin staat dat mieren navigeren aan de hand van het aantal stappen dat zij lopen. Om dit aan te tonen zijn er wetenschappers geweest die pootjes van een groep laboratoriummieren korter hebben geknipt en gelukkiger exemplaren voorzien hebben van schattige mierensteltjes om de pootjes te verlengen. Zoals verwacht liepen de lange pootjes te ver en de geamputeerden niet ver genoeg alvorens zij verdwaalden. Een treurig lot, dat van de laboratoriummier…

De processie van ‘vrije’ mieren zwaaiend met sprieten en scepters baant zich een kronkelig pad door mijn tuin. Met mijn oor nauw te luister probeer ik het gezang te horen dat dit volk voor het een of ander ten gehore brengt. Ik luister, en ontwaar vaag een welhaast Gregoriaans klinkend gezang over dat mysterieuze hiernamaals, genaamd Vapona.