Op tilt

Kamperen is creperen. Dit jaar deden we dat op een prachtig onderhouden campingboerderij in Hongarije met paarden, honden, katten en kippen en vers fruit aan de bomen. Ook waren er een heleboel naaktslakken. Er waren genoeg naaktslakken op deze camping voor een eervolle vermelding in een nudistengidsje: ‘Deze camping is een populaire bestemming voor de slak die de zomer graag eens nakend doorbrengt met soortgenoten. Genoeg recreatiemogelijkheden, volleybal is hier een veel geziene bezigheid. Ook zijn er naakte paarden, naakte honden, naakte kippen en vers naakt fruit aan naakte bomen.’
Er waren zoveel naaktslakken dat vrouwlief de unieke ervaring mocht opdoen ‘s nachts wakker te worden van een naaktslak op haar oog. Via mij wil zij u er van verzekeren: dat is echt een unieke, onverwachte ervaring. Enfin, kamperen is nu eenmaal afzien, dat is toch ook een beetje waar je het voor doet. Tot zover alles binnen de acceptabele kampeernormen.

Het probleem zat hem echter in het overenthousiasme van de campingeigenaar. Dat blijft toch altijd een beetje een probleem op kleine leuke campings, dunkt mij. Vorig jaar in Bosnië hadden we te maken met een exemplaar van dit soort die iedere auto die het terrein op kwam tot de laatste centimeter als een marionet wilde begeleiden bij het inparkeren. Tja, bij mij begint er dan wat te borrelen. Ik heb het opgelost door na drie tergende ervaringen de auto met draaiende motor te laten staan aan het begin van de camping en de sleutel aan de beste man te overhandigen.

Bij onze Hongaarse Nederlandse campingbaas zat de overbezorgdheid hem in het gebrek aan vertrouwen in onze toeristische competenties. Zelf hou ik ervan om maar een beetje aan te klooien en wel te zien waar we uitkomen. Ik ben totaal niet bang om iets te missen. De campingbaas was dat wel. Iedere ochtend maakte hij zijn ronde langs de drie tenten waar hij op geheimzinnige toon ongevraagde langdradige adviezen gaf en onderhands zijn geplastificeerde folders aan ons overhandigde, alsof wij iets unieks in handen kregen. Geheel ongevoelig voor het weinige enthousiasme van onze kant voor een druk programma van dierentuinen, dansende beren en tentoonstellingen van mini-flesjes vervolgde hij met nog geheimzinniger, inside information als gratis parkeerplekken en ingewikkelde constructies om aan kortingen te komen.

Toen ik hem vertelde over mijn excursie door het bos naar de vulkanische gletsjer, die ik de vorige dag – uit ongeduld – hardlopend had afgelegd keek hij me vol onbegrip aan. Ik was getuige van iemand die psychologisch op tilt ging. Zijn mond bleef enkele lange seconden een kleine beetje open, alsof zijn brein even tijd nodig had te resetten na wat hij net gehoord had. Hij ging weer aan. ‘Nee, die gletsjer, daar kun je momenteel niet komen vanwege de regen die we gehad hebben. Maar als we geluk hebben met het weer kunnen we volgende week kijken of ik jullie er naartoe kan loodsen.’