Fietsolofie

De klank van suizen van vier banden op fietspad vergezeld mijn slingerende zoon en mijn rechtrijdende zelf op onze weg door de polder. Mijn 6 jarige kompaan Aaron en ik converseren wat, terwijl we ons vergapen aan de trekkers die velden maaien. Machtige dagen zijn het.

We converseren over oppassen dat je de sloot niet in rijdt, papa hoe was het vroeger en het gebruikelijke wil-je-me-duwen-nee-je-kan-het-zelf-ik-doe-het-straks-maar-ik-ben-zo-moe. Ter afleiding zing ik een deuntje. Iets met fietsen, polders en zoontjes.

‘Papa, bestaat dat liedje?’

– ‘Ja, nu wel Aaron. Ik heb het zojuist bedacht.’

Een vrolijke gedachte, vond ik zelf. Zo maar, even, hup, iets creëren. Net was het er niet, en nu hadden we er ineens een liedje bij als mensheid.

De gedachte liet me niet los. Het begin van een zoektocht die me nu al een week bezighoudt. Bestaat iets, vanaf het moment dat het verzonnen is? En wanneer houdt het dan op te bestaan? Moet het daarvoor vergeten zijn?

Stel dat wij dit liedje nu een tijdje niet zingen, en er ook niet aan denken. Maar over een maand of twee zingen we het weer. Dan is het in de tussentijd blijven bestaan. Nietwaar?
Het lied ‘Under Pressure’ van Queen en Bowie wordt ook wel eens niet gezongen of gedraaid, maar niemand zal dan zeggen dat het daardoor verdwenen is. Het is er gewoon, het bestaat.

Maar veronderstel:
– Dat het van de week ontstane polderlied, zoals we het maar even noemen, door mij vergeten word. En Aaron onthoudt het. Dan is het er.
– Of veronderstel dat Aaron het vergeet en ik het onthoud. Dan is het er.
– Stel dat we het beide vergeten. Bestaat het dan niet meer?

Ik denk het toch wel. Want wat nou als we alleen maar dachten dat we het vergeten waren, maar het jaren later toch weer in een van onze hoofden ontstaat? Is het dan opnieuw geboren of kunnen we achteraf zeggen dat het is blijven bestaan?

Wie het antwoord heeft, ik word graag in de goede richting geholpen. Enne, wat betreft dat liedje. Ik weet even niet meer hoe dat gaat. Maar wie weet dat dat weer komt.