Achter de schermen

Vandaag gingen we naar de bioscoop. Heerlijk met het gezin, met zijn vieren op een rij tegen elkaar aan geklemd in de rode stoelen. Popcorn, M&M’s, je kent het wel.
Ik raak er altijd een beetje geëmotioneerd door, nostalgisch. Vroeger ging ik met mijn vader op zaterdag naar het filmhuis, naar de (belachelijk slecht) ingesproken versies van Pipi Langkous. Daar heb ik gouden herinneringen aan. Deze activiteit maakt heel duidelijk in welke positie in het leven ik nu sta – of eigenlijk zit. Nu ben ik degene die de kaartjes afrekent.

Tot zover de goed nieuws show. Net als ik me met mijn gezin comfortabel geïnstalleerd heb en ik verdrink in voorgenoemde gevoelens van nostalgie, dient zich een factor aan die ik op de een of andere manier altijd – in deze context letterlijk – over het hoofd zie en opnieuw ontdek op het moment dat ik er zit: er zijn ook andere mensen. Twee vrouwen in de dertig met twee kinderen installeren zich opgewonden achter ons.
Waarschijnlijk vriendinnen. Dit denk ik te horen aan hoe ze het gesprek op gang blijven houden, er valt geen enkele stilte. Lekker, in de herfstvakantie even bijkletsen tijdens een film met ‘de kids’.
Ik kijk naast me. Wij, als roedel levend gezelschap die inmiddels zo aan elkaar gewend is dat we niet meer bang zijn voor een beetje stilte, wij wachten zwijgend op het verschijnen van film op doek. Dat schept bij mij ook direct de – ongewenste – ruimte om te horen hoe het achter ons gaat. En dat is waar het mis gaat.

Tijdens de dia’s vooraf hoor ik de ene vriendin tegen de andere zeggen: ‘Gezellig he, dit moeten we echt even vastleggen’. Ze pakt een mobiel. ’Ha, vastleggen,’ hoor ik mezelf denken, ‘Belachelijk. Alsof je ooit iets echt vast kunt leggen. Die foto gaat ook niet eeuwig mee. Dit is puur psychologisch zelfbedrog als lapmiddel tegen existentiële angst en het diepe weten dat alles tijdelijk is. Alles gaat uiteindelijk verloren. Accepteer dat in plaats van het angstvallig met het maken van selfies te verbloemen.’ Ondertussen positioneert het viertal zich voor een grappige selfie op Instagram.

Ik weet niet wat het is, maar ik ben gewoon niet in staat om om te gaan met geluiden van vreemde mensen die achter me zitten in een bioscoop. Alles, maar dan ook alles wat er gezegd wordt voorzie ik intern van repliek. Repliek waar ik het vaak niet eens echt mee eens ben.

Gelukkig komt verstand met de jaren en neem ik tegenwoordig oordoppen mee om mijn interne stem niet al te veel te voeden, zodat ik rustig van de film kan genieten. Als de film begint en de vriendinnen lekker verder kletsen over ditjes en datjes breng ik mijn superdempende aangemeten oordoppen in en rest mij niets dan het geluid van mijn eigen ademhaling en het kraken van… ja van wat eigenlijk? Er kraken blijkbaar dingen in mijn hoofd. Ook ‘bloepen’ er dingen tussen het ruisen van de bloedstroom en het pompen van de hartslag. Als een duiker daal ik af tussen onbekende soorten die vreemde geluiden voortbrengen…

Met mijn dochter tegen me aangeklemd en het flitsen van een vrolijke animatiefilm op het immense scherm voor me voel ik een zwerm van weemoed en plezier door mijn lichaam golven. Ik werp een laatste blik op haar en sluit mijn ogen voor het komende uur. In de pauze kopen we popcorn. Het is toch altijd weer heerlijk om met elkaar van een film te genieten.