Langzaam laat ik mijn broek zakken. Ik kijk om me heen, niemand in de buurt. Niemand, los van waaiende naaldbomen hier in een bos in Vlaanderen. Ik ga zitten op de houten beerput. Een eenvoudige maar comfortabele bekisting onder een afdakje boven een put in de grond. Met een bescheiden gat in het midden om de bibs op te stationeren.
Terwijl ik vredig mijn behoefte doe en uitkijk op het boshuisje dat wij deze dagen betrekken om het jaar in alle rust te beginnen, dansen mijn gedachten op de heftig deinende boomtoppen – die akelig veel van pleeborstels weg hebben.
Een buitentoilet, hoe fantastisch is het? Een prachtige plek om vogels te kijken. Frisse lucht. Niets van die schaamte en ongemakkelijkheid van opgesloten in je eigen lucht zitten in een benauwend kamertje. Geen glanzende tegeltjes en geen wc-bril zo smetteloos wit en fris dat het je eigen natuur bijna vreemd en vies doet overkomen. Nee, doe mij maar zo’n poepdoos in de Vlaamse buitenlucht. Dit doet veel meer eer aan het dagelijkse schei(t)dsritueel dan zo’n porseleinen martelwerktuig.
En wat te denken van het psychologische effect van het spoelen aan het einde van de behoeftedoening? Dat geluid. Daarin zit een impliciete boodschap van niet accepteren. Alles wat daar ligt, waar je voor kwam om in je naaktheid af te leveren moet blijkbaar direct verwijderd worden.
Het grote riool der vergetelheid in.
Nee, niets daarvan op deze beerput. Ik heb ook een donkerbruin vermoeden waarom luchtverfrissers altijd dit soort dennengeur imiteren: een schrale herinnering van ons collectief geheugen aan deze heilzame beerputervaring. En mocht je nu denken van niet. Probeer het eens. Echt, ik kan het iedereen aanraden.
Zo, dat is eruit.
Bloghut 
Poepgoed geschreven! En zo’n verhaal trek je gewoon even uit je reet…… Ongelooflijk! Ik ben nu helemaal overt…..eh, of?
Nou, niet eigenlijk. Alles afwegende, stel ik cholerapreventie toch boven romantiek. Maar de aanschaf van een busje dennenlucht wil ik nu zeker overwegen.